O'ma

Last night, as I was putting some eye shadow on to go to a birthday party, I get this call, O'ma is sick, she is in I.C.U., she might not survive the night! ...
I go and see her, she smiles, the first thing she asks, how is your mom? I say she is good, we talked this morning. I look at her. There are all kinds of needles poked into her skin.
The first grand kid was born in Vienna. He called her O'ma, which means grandmother in German and following him all the rest of the grandchildren, but now he does not speak a word of German. He has forgotten.
She says please put my plants on auto sprinkler. I'm afraid they die. Some need more, water them more frequently by hand. She is worried about that orange tree along with her favorite pomegranate. Everyone knows how she loves her plants. She has a green thumb too. She can make almost anything grow green.
She says you loved pepsi when you were a baby, you would follow me everywhere saying O'ma, biz biz! Her house is a photo gallery of my mom's childhood, my parents wedding, my photo with funky permed hair when I was thirteen and my aunt when she looked like a model, Ali when he was in diapers, my grandfather when he was young .... Her dining table is where my democrat aunt argues with my republican uncle over many colorful and authentic Persian dishes.
She makes the most beautiful 7seens full of Sombols and I always rush to her house to get my last minute red fish and sabzeh one hour before new year's...I'm thinking I want my mother to see her one more time, one more Eid.


The doctor steps in, he says she is more stable now, and the only thing that can help her right now is that her family gets some sleep, assign one person to stay with her and go home and take some rest.

نماینده مردم

بسیار با این گفته ابراهیم نبوی موافقم که: اینکه رییس جمهور کشوری -احمدی نژاد- نماینده واقعی ملتی باشد فضیلتی محسوب نمیشود. چرا که جرج بوش هم بسیار به مردم آمریکا شبیه تر است تا کلینتون
یادمه کانال فاکس نیوز بلافاصله بعد از اعلام نتایج آخرین دوره ریاست جمهوری با فرماندار نبراسکا مصاحبه کرد و از او پرسید فکر می کنید چرا جرج بوش برنده شد؟ او هم جواب داد
چون جرج بوش آدمیه که مردم فکر می کنند می توانند بشینند با او آبجو بخورند و فوتبال تماشا کنند
احساس کردم تا آن زمان مردم آمریکا را نمی شناخته ام

god bless america!

You wanna break up with your girl friend do it on the radio, dial 1-800-good bye! jack fm radio, do it now!

What da hell! This is a radio ad. They want more listeners, regardless! Oh, you haven't heard from him, Just listen to your local radio! or watch tv, bcb will reveal it all! after news 11. :), crazy world! This is human feelings we are talking about. And I tell you there is enough people to do that, because they think it's cool! and they give the audience some U.S. instant gratification! while driving their mega size chevy which is almost as big as a bedroom thinking they own the road! Spreading public/personal insensitivity or what!...
And why not boyfriend, because girls know better?

Now it's, Stop by at your local Raley’s and Belair, blah blah....... Just like that! They can even merge these two, and say "Break up and stop by at Raley's, get some fresh discounted orange juice 2 for $3.99!" Make it a whole festive evening! -Who cares if we are killing people in eyeran/eyeraq, whatever!

In America ads speak a thousand words! "Great cheese comes from happy cow, happy cow comes from California" got into a lawsuit by these animal advocate organizations saying, How do you know if the cow is happy! You can not speak for a cow! In a country who is getting ready to attack the third country in four years! ...why doesn't that bring about much sensitivity?

PS._ I made up the 1-800-good-bye because I could not remember the exact number!

Lifestyle

Why when you are single and you live by yourself you always run out of clean mugs and knives no matter how many you have?...

got persian blues?

Saturday night, Rana Farhan had a concert in San Francisco singing Rumi poems in American Jazz and Blues for the 800th birthday of Molana. I have to admit it was the first time I enjoyed jazz! I remember when I last went to a live jazz performance I was ordering sushi over and over because I was bored, discussing the details of their sushi ingredients while the show was on! and giggling with my old classmates in between. But Rana's was different. Quite enchanting! She has the kind of voice that can make your soul fly and also she has done a very smart job incorporating Rumi poems into American jazz. Listen to some of her music by clicking at the title, also you can visit http://www.ranafarhan.com/

گه می افتد از این سو
گه می افتد از آن سو
وان کس که مست گردد
خود این بود نشانش



چندین هزاران سال شد
تا من به گفتار آمدم
It took several thousand years
till I came to words!

چون مصلحت اندیشی دور است ز درویشی
هم سینه پر از آتش هم دیده پر از آب اولی
since conservativeness is away from spirituality
better be heart full of fire, eye full of water!

سهراب

سهراب چنان می گفت اهل کاشانم من. روزگارم بد نیست که من همیشه فرض می کردم تمام عمرش در کاشان یا تهران زندگی کرده است. بعد از مهاجرتم هر وقت می خواندم

هر كجا هستم ، باشم،آسمان مال من است

پنجره، فكر ، هوا ، عشق ، زمين مال من است

چه اهميت داردگاه اگر مي رويندقارچهاي غربت؟

فکر میکردم که سهراب نابغه است که انقدر خوب می تواند حس غربت را درک کند بدون اینکه آن را تجربه کرده باشد. تا اینکه یکروز به متن نامه های سهراب به احمدرضا احمدی برخوردم در طی سالهایی که سهراب در منهتان نیویورک زندگی میکرده است. در این نامه ها مینویسد که اگر شستن ظرفها و تمیزی خانه و آشپزی و خرید و مرتب کردن لباسها و...و....و.....به او مجالی بدهد شعر می گوید یا نقاشی می کند! بعد فهمیدم که او چندین سال هم در ژاپن زندگی می کرده است. در آنجا نقاشی می کرده و اشعار ژاپنی را ترجمه می کرده است. تاثیر هنر ژاپن در آثار سهراب به خوبی حس می شود. عناصر طبیعت در الهام بخشی به هنر ژاپنی نقش به سزایی دارند. تا جایی که معماری ژاپنی با ارتباط بین فضاهای داخلی و طبیعت بیرون تعریف می شود. نمونه اش درهای بزرگ کشویی هستند که مثل دیوارهای متحرک عمل می کنند و می توانند فاصله بین فضای داخل و طبیعت بیرون را به صفر برسانند. این تصویرسازی ها از طبیعت در اشعار سهراب گاه محور اصلی است. مثل شعر صدای پای آب. او با عناصر طبیعت ارتباط پیدا می کند تا احساسات درونیش را ابراز کند. همین طور پایه مینی مالیستی هنر ژاپنی که مثلا در نقاشیهای آبرنگ با چند حرکت قلمو تصویر یک گل یا درخت تکمیل می شود. مثل حرکتهای ظریف و دقیق سامورایی که در آن کار باید با یک ضربه تمام شود. نه بیشتر. سهراب توضیح واضحات نمی دهد و بدون طول و تفصیل که یکی از گرایشات فرهنگ ایرانی است میرود سر اصل مطلب. اشاره ای می کند و بقیه را به دست هوش و تخیل مخاطبش رها میکند.

..شاید سهراب اگر تمام عمرش در کاشان یا تهران زندگی کرده بود سهراب نبود

پ.ن. عکس بالا دست نوشته سهراب - متعلق به سایت سهراب سپهری دات کام.

I've got to go tonight.

Tonight I've got to take the suitcase

that only has room for my solitude shirt

and go

towards where the legendary trees appear,

towards the wordless extent

that always calls me

someone called again,

Sohrab!

Where are my shoes?...

PS._my 2 am translation

خاله ام بچه بوده که از ایران اومده بیرون. پونزده سالش بوده. میگه من نمیدونم که ایرونیها چی می گن! ... بابام که مرده بود همه میومدن جلو می گفتن غم آخرتون باشه! منظورشون چیه؟‌ یعنی نفر بعدی که می میره من باشم؟ می گم:‌ نه خاله!... تعارفه. تعارف ایرونیه! به معنی اش فکر نکنین

no subject

he sips his drink and says, there are not too many beautiful, intelligent and humble girls out there! ...
an hour later he says it's all about the challenge, you know, to make it interesting! and she thinks to herself how one can challenge in a humble way?! ...

Yogis

Tonight I'm going to a Halloween party. I'm going to wear the only costume that I own, the Flamenco Dancer's which my mom has made out of a then-existing black velvet dress that I had with adding red and black lace ruffles in an oblique way and a red flower on the belt. I usually get compliments for the dress, I think because it has been designed and made out of motherly passion. I'm not a big fan of Halloween, just don't relate to pretend being someone else. But here I am, a Flamenco dancer without knowing a move! I'm going there with a gay friend of mine. His name is Gilles. Born in Monterey, CA and had lived in Paris for quite a while. Been in hi-tec industry successfully, now is working towards getting his yoga certification. Sometimes women miss socializing freely with men without getting right hit on. He satisfies that need for sure! We are going to Affi's house first. Affi is my friend and inspiring yoga instructor. She is Iranian (Afsaneh), has studied architecture but never practiced it, instead she is a professional dancer, mostly Flamenco and Tango I guess, and the best yoga teacher I have seen. Affi says I'm her only student that is not thinking about quitting her day job and becoming a yoga teacher and she laughs. The party is at Robin's house. Robin is a stay-at-home mom raising two beautiful little girls with a passion for yoga. We all share a power yoga Thursday night class.

بند ۲۰۹ : هاروارد ایران

.... زنگ زدم خونه. علی گوشی و برداشت

با همون صدای همیشگی. بهش گفتم صدات فرق نکرده! گفت بهم میگن قیافه اتم فرق نکرده! نمی دونم

گفتم بابا روزهای اول که رفته بودی می گفت من به داشتن پسری مثل علی افتخار می کنم. می گفت اگه کوچکترین خطایی از علی سرزده بود براش هیچ تلاشی

نمی کردم. می گذاشتم تا مدت محکومیتش سر بیاد

گفت: هلاله. پدر مادرمون خیلی قویند. گفتم آره من همیشه می دونستم. ولی نه تا این حد

گفت:مرسی از اینکه فراموشم نکردین. من آدمهایی و دیدم تو زندان که فراموش شده بودند

.پرسیدم میانگین تحصیلات تو بند ۲۰۹ چیه علی؟ گفت بالاست خیلی. ولی جدا از اون هر کسی که اونجاست در یک زمینه ای یک قابلیت و توانایی خاص و منحصر به فردی داره. هیچ کس آدم معمولی نیست و به طرز تصادفی هم اونجا نیومده! بند ۲۰۹ شده هاروارد ایران

آزادی علی فرح بخش -رادیو زمانه

مصاحبه امید معماریان با علی

علی آزاد شد

مصاحبه امید معماریان با شیرین عبادی در ارتباط با لایحه خانواده

کدام سرزمین زنان آزاد

" The sight of our home town approaching on the horizon stirs a multitude of conflicting feelings in us all. Vivid thoughts and images flood our minds and unsettle our stomachs as the train slowly pulls in or as we go down a gear and turn off the motorway. easing back on to familiar roads and pathways leading to what seems like a former lifetime. Does a sense of security prevail-with memories of childhood and family? or perhaps a sense of alienation as our home town stays the same as we continue to change with time? Even more frightening is the awareness that our former home continues to expand, improve and progress without us!!!...."

روزی که چمدونهام و می بستم روز قبلش از تزم دفاع کرده بودم: خانه ایرانیان مقیم امریکا. بعد از یکسال کلنجار فلسفی رفتن که فضای این مرکز چطور می تونه مولفه

های دو فرهنگ شرق و غرب رو در خودش جا بده. اصلا ایرانیان مقیم امریکا کی هستند؟ چی میخوان؟

بگذریم. یکی از دوستهام می گفت: یا تو تز بستن نمی دونی یعنی چی یا مهاجرت کردن!...باید یکروزه چمدون می بستم. دور خونه می گشتم. هر چی دوست داشتم بر میداشتم می گفتم:‌ مامان. من دیگه جا ندارم. اومدی اینم با خودت بیار. الان دیگه یادم نمیاد اونهایی که جا گذاشتم و دوست داشتم چی بودند. بهترین دوستم مریم روی مبل

اتاق خوابم نشسته بود و با چشمهای خیس من و که این ور و اونور میرفتم نگاه می کرد. بهش گفتم: این جوری نگام نکن. قرار نیست که تا اخر عمر همدیگرو نبینیم. تو

میری پاریس. بعدش میای پیش من. مریم رفت پاریس. ولی اونجا سرطان گرفت. سه ماه هم بیشتر طول نکشید!....و من موندم و خاطرات یک عمر زندگی شاعرانه دانشکده معماری و از یک گالری به گالری دیگه پریدن و قهوه های موزه هنرهای معاصر و کلی پروژه مشترک و گشتن تو شهر لواسون و رانندگی زیر بارون تو

اتوبانهای تهران و از این کافی شاپ به اون کافی شاپ رفتن و جلسه های مجله معماری-شهرسازی و کتابخونه معماری باغ فردوس و کتابفروشی رو به روش و

اسکیس زدنهامونو........قرار بود یک روز با هم دفتر بزنیم.

تو راه که می اومدم انقدر خسته بودم که بی هوش شدم تا رسیدم به سانفرانسیسکو.یادم میاد میخواستم بیام با خودم فکرمیکردم: من که دیگه اینجا کاری ازم بر نمیاد

تحملشم ندارم. اون روزها علی با لبخند بهم نگاه میکرد و می گفت: میتونی بگذاری بری؟ با قطعیت می گفتم اره! می گفت: خوش به حالت! قرار بود که به چیزی فکر نکنم و بدنبال تعادل جدید زندگیم بگردم. قرار بود زندگیم و بکنم و ایران هم زندگی شو بکنه.

تا اینکه یکروز که به لبخند بدور از دغدغه نسیم تو عکس نگاه می کردم مکث کردم. با خودم فکر کردم که چقدر طول می کشد تا این لبخند تبدیل به نگاهی پر از یاس

بشه؟ باید یکروز نسیم هم چمدانهایش را دو ساعته ببندد و با هر چی دوست دارد خداحافظی کند؟ چون در ایران به دنیا امده و نه جای دیگر؟

یادم اومد نسیم که تازه به دنیا امده بود زنگ زدم به نیلوفر و گفتم:‌ نسیم که یه کم دیگه بزرگ شد بفرستینش پیش من. علی می گفت این و از حالا هواییش نکنین! منم گفتم

تو ایران به دخترها ظلم میشه! همین بس که خیلی روز های تعطیل موکل های تسخیری بابا از جاهای دور افتاده شهر می اومدن خونه ما. یکروز یک دختر جوان با دختر بچه اش به خانه ما امد. مثل ابر بهار اشک میریخت که دخترش داره هفت ساله میشه (حداکثر سن ضمانت دختر توسط مادر) می گفت من چه جوری دخترم و که

هموفیلی داره دست یه پدر معتاد بدم؟ می گفت تا به حال چند بارم موقع ازمایش اعتیاد تقلب کرده. بابا که شروع کرد به دادخواست نوشتن. مامانم گفت برو دخترتو بده دستش بگو می خوام شوهر کنم. مرده هم میگه بچه ات و باید بگذاری خونه باباش. این کارو کرد و پدر معتاد بچه را برگرداند! بابا به من میگه ازدواج کردی عقد ایرانی

نکن! میگم باشه! میگه نه . من مردم هم نکن. میگم باشه. شما اصلا نگران نباشید! دلایلش واضحه. ممنوع الخروج میشم. ناشزه میشم. حق ضمانت از فرزند هم ازم سلب میشه! حالا یه روزی منم باید به نسیم بگم عمه عقد ایرانی نکن. مثل خاله ام که به من میگفت پا شو بیا. زنا تو ایران ارزش ندارن! حالا که عکس نسیم و میبینم تنم میلرزه! نسل بعدیم همه چیزهایی و ببینه که ما دیدیم؟(بگذریم که نسیم هم زودتر شروع کرده به دیدن )
چند ماه پیش فریبا داودی مهاجر از فعالان جامعه مدنی و حقوق زنان تو دانشگاه برکلی سخنرانی داشت. یکی از نابترین سخنرانیهایی که تا به حال دیده ام. می گفت:

نسل جدید ایران دیگر به دنبال قهرمان نیست. به ما می گوید این همه به دنبال قهرمان بودید چه شد؟ به رهبری دسته جمعی معتقد است و این که هر کسی هر حرفی دارد

بزند. من با خودم گفتم معجزه اتفاق افتاده است!!... با این نسل خیلی کارها میشود کرد.
دیروز سمینار وب لاگ نویسان ایرانی کالیفرنیا فضای منحصر بفردی داشت. پر از ادمهای بزرگ کارامد و افتاده. برای اولین بار احساس کردم اگه تو ایران هم زندگی

میکردم باز دلم میخواست با این ادمها معاشرت کنم. خانوم نازی کاویانی برگزارکننده سمینار تا فهمید من خواهر علیم با یک دنیا حس مهربانی و همدردی من را بغل کرد و گفت:‌ من چقدر به علی فکر می کنم. هر روز. به علی و دخترش. در نگاهش غم خودم و دیدم. خیلی خوشحالم که این گروه داره با این پتانسیل این جا پا میگیره.

خیلی امیدوارکننده است. خانه ایرانیان مقیم امریکا دارد کم کم خانه می شود

مامان می گفت:‌ هر چقدر دلت می خواد خودتو لوس کن. از در این خونه که بری بیرون دیگه کسی ناز تو نمی کشه

تا حالا هم کسی بهش ثابت نکرده که اشتباه فکر می کرده

بابا میگه نه از تعریف و تمجید مردم خوشحال شو نه از اینکه تو رو نفی کردن ناراحت. مردم بر اساس منافع آنی و شخصی شون درباره ات نظر میدن. هر چی زودتر و بهتر این و یاد بگیری تو زندگیت کمتر آسیب می بینی

سه چهار هفته پیش بود که سراسیمه به نسیم ایمیل زدم درباره حکم اعدام دو روزنامه نگار کرد

نسیم هم بلافاصله جواب داد که

Helaleh jaan hi, Hope you are doing great, I told my father about it and he already knew about this and said that they have already started taking the action, signing petitons and writing letters. Though he has not been in parlimnent for the past few years but he never stopped defending the country and innocent people...But again thanks for letting us know...please update me with any upcoming news....By the way how is your brother

doing?,,,please let me know...

سه چهار روزه که مهندس بهاالدین ادب نماینده شجاع و دلسوز مردم کردستان در مجلس پنجم و ششم دیگر بین ما نیست. عدنان حسن پور و هیوا بوتیمار امید دیگری را هم از دست دادند. فقدانش را به دوست عزیزم نسیم و خانواده محترمش و همه کسانی که به نوعی دغدغه دموکراسی و سر بلندی ایران را دارند تسلیت می گویم. نسیم جان مثل همیشه قوی باش

ازل تا ابد یک نفس بیش نیست

فلک بین چه با جان ما می کند

Her Shopping Habits

You can tell a lot from the way someone shops, it's not in what you pick but the way.

Some people move purposefully along the aisles. Some just pick whatever catches their eyes. Some never read the stickers. Some spend a good while staring at them. Some switch their choices a good number of times. Some never turn back once they've made a choice. Some people organize everything in their carts. Some just create a mountain of junk.

She just drops them in her cart, kind of releases them in the air, thinking it will hit the bottom of the cart anyhow! She acts like she's purposeful while she really is not. She goes zig zags, just by the moment. She stares at cheese selection indefinitely. When she is done she always thinks she is missing something, like she is not done. She always holds the cashier and the line for the last temptation like a bar of dark chocolate or something or a new fragrance body shower gel! She is always debating between what she craves and what's good for her, picking something holding it tight then all of a sudden letting go of it. She touches her bottles of wine sensitively and is always looking for something new. When she is planning to make some fajita she can easily get out of the store with all the essential ingredients for fettucine alfredo! When someone bumps his/her cart into hers and says, oh my god I'm sorry, she goes: It's ok, I have insurance! She sometimes thinks her shopping is small, gets a hand basket or nothing but always ends up hugging one million things stumbling to the cashier or putting everything down, going looking for a cart! When she is unloading the heavy stuff into her trunk, she sometimes wonders why she didn't get herself a man to do this for her! like those big watermelons that she loves and big bundles of bottled water, like those 72-pack ones! but it's just then and when she sees a spider, the rest of the time she is happy and independent!

now, how do you shop?

علی

به در خانه اش که می رسیدیم با پاهای برهنه- بلوز سفید و چهره ای خندان به استقبال ما می آمد و خودش در باغ را برای عبور ماشین باز می کرد. همیشه! باغی بزرگ پر از درختهای آلو٫ گیلاس٫ سیب٫ گردو و جوی آبی در میان و بنایی ساده و قدیمی با حجمی صلب با اتاقهای بزرگ و پنجره های بزرگ که رو به باغ باز می شدند. چهره ای گرد و بسیار مهربان٫ سبیلهای سفید کلفت علی اللهی و موهای پر پشت سفید. ساعتی بعد فضای اتاق پر می شد از صدای کمانچه و تار و اشعاری که در وصف علی خوانده می شد. خیلی بچه بودم. این بنا٫ محل زندگی عمرالله شاه ابراهیمی رییس دراویش ایران بود . در بخشی ییلاقی در اطراف کرمانشاه به نام صحنه میان دامنه کوههای بیستون.

کم کم آفتاب رو به غروب بود. پنجره های اتاق مستطیل شکل کشیده با سقفی بلند٫ رو به باغ باز بود و نسیم غروبگاهی که پرده های تور سفبد ساده را به رقص در می آورد٫ ترکیبی خیال انگیز با صدای کمانچه ایجاد می کرد. چراغها خاموش بودند و نور داخل فضا نور طبیعی رو به کم سو شدن. صدای علی علی به در و دیوار فضا می کوبید و طنین صدای کمانچه. به ناگاه در این میان سید عمرالله به پا می خاست و پیشانی علی را به یمن نام علی می بوسید. دوباره می نشست و کمانچه اش را در دست های گرد و هنرمندش جا می داد

فضا فضایی بسیار عرفانی و سورریال بود و خیلی وقتها مثل یک تصویر غیر واقعی از پس ذهنم رد می شود و من با سن کم شیفته این بازی نور سایه و صدا می شدم. مامان بابا علی هنگامه به پشتیهایی که دور اتاق چیده بودند تکیه می زدند و من می چسبیدم به دامان مامان. در این میان به اتاقهای دیگر هم سر کشیده بودم. هر یک موزه ای بودند از تار و کمانچه های عتیقه و گاه جواهر نشان که به دیوار آویزان شده بودند و نوشته ها و اسناد دست نوشت و نقاشی های قدیمی و .... که طی سالهای سال از اجداد او نسل به نسل دست به دست شده بودند.

یک روز از روزهای احیا بود. باز شاه عمرالله با چهره ای خندان و بلوز سفید رنگ به پیشباز ما آمده بود. به مامان گفتم من فکر می کردم اینها که انقدر علی را دوست دارند امروز ناراحت باشند! مامان گفت اینها به مرگ علی اعتقاد ندارند. میگویند علی همیشه زنده است.

چند سال پیش یکی از دوستانم در پاریس که به طرز عجیبی مشتاق دیدن شاه عمرالله بود را پیش او فرستادم. رفته بود و گفته بودند شاه عمرالله فوت کرده است.

آخرین بار پای تلفن از بابا از شاه عمرالله می پرسم. می گویم آشنایی شما از کجا بود؟ می گوید زمانی که رییس دادگستری استان بودم از شاه عمرالله که در مردم از احترام بسیار بالایی برخوردار بود کمک می گرفتم تا در اختلافات میانجی شود و ریش سفیدی کند تا کار به دادگاه و تشکیل پرونده نکشد. بسیاری از وقتها هم موثر بود. حرف او در مردم خیلی تاثیر داشت. دوستی ما بر می گردد به آن روزها. علی شاید یکساله بود.(جالب اینکه این یک روند اجباری در سیستم قضایی امریکاست که دو طرف باید چندین جلسه در حضور داور -میدییتور- که یک یا چند نفر حقوقدان هستند به گفتگو بنشینند تا حتی المقدور اختلاف همانجا فیصله پیدا کند. معمولا داور در این مرحله تا حدودی رای دادگاه را هم برای آنها پیش بینی می کند. تا در وقت و هزینه دادگاهها صرفه جویی شود.)بابا ادامه می دهد:‌ این سالهای آخر همسرش را از دست داد و یکی از مریدانش که خیلی به او اعتقاد داشت با او ازدواج کرد. حتی هیچوقت در حضورش نمی نشست و او را آقا آقا صدا میکرد. من و مادرت چندین بار در بیمارستان سجاد از او عیادت کردیم. بغض می کند و می گوید شاه عمرالله علاقه عجیبی به علی داشت.می گویم چه کسی جانشین او می شود؟ می گوید پسرش که در کرمانشاه استاد ریاضی است شب جمعه ها به باغ می رود. در باغ را باز می گذارد و چراغها را روشن می کند. تا هر که دلش خواست برود آنجا. تا چراغ خانه روشن بماند.

......خبر مشاوره احمدی نژاد با قصاب محل درباره امور اقتصادی کشور و علی که در بند ۲۰۹ همچنان مشغول تحقیق درباره اقتصاد این مملکت

La Vie En Rose

Powerful Life, Powerful Movie.

Shows when all doors to live a conventional life are closed, how unconventionally magnificant some individuals become!

Ps._ You need to have a designated driver after watching this movie, I had to drive for two hours after watching it and it was dangerous! (the closest theater with this movie on was two-hour drive away from where I live but quite worth the distance.)

tiffany

10:08:47 AM me: I've had phases that an engagement ring only comes out of tiffany! but now i can't stand diamonds
10:09:13 AM me: their glare is depressing to me
10:09:27 AM sh.: you're dramatizing
10:09:32 AM sh.: diamonds are pretty
10:09:45 AM sh.: you're associating them with waste of money
10:09:51 AM sh.: which is kinda true
10:09:55 AM sh.: but diamonds are pretty
10:10:12 AM me: love is more beautiful to me
10:10:24 AM sh.: yes ma'am
10:10:26 AM sh.: it indeed is
10:11:20 AM me: and i know many times love gets butchered for the beauty of diamonds
10:11:29 AM me: right there in tiffany

Journalist Gets the Kafka Treatment

کافه ای در برکلی. خیابان شاتوک

در یک یکشنبه عصر آفتابی زمستانی روبرویش مینشینم

میگم: برام از اوین بگو

می دونم همه چیز رو به من نمیگه. بعدها که مقاله اش را درباره شرایط اوین میخونم میفهمم که درست فکر کردم

می پرسه:‌علی سربازی رفته؟ میگم آره. میگه خب پس براش راحت تره

میگم: علی خیلی مغروره. خورد میشه

میگه : با علی تو روزنامه شرق همکار بودم. هر کاری بشه میکنیم

میگم: نمی ترسی؟

میگه: خانوم! دیگه آب از سر ما گذشته

تند تند و جویده حرف زدنش منو یاد علی میندازه. انگار این آدمها بیانشون به پای سرعت مغزشون نمیرسه

امید معماریان برنده بالاترین جایزه حقوق بشر سازمان ملل-لقب مدافع حقوق بشر- وقتی باهاش حرف میزنی انگار که اصلا به خودش فکر نمیکنه. کریزمای شخصیتی خاصی داره

میگه امروز مقاله ام تو نیویورک تایمز چاپ میشه. چند تا سکه می اندازه تو جعبه. با شعف خاصی روزنامه رو در میاره. میگه ما روزنامه نگار هام عشقمون همینه

با خودم میگم این آدم اگه یه روزی رییس جمهور بشه میتونم بگم که در یک عصر زمستانی در برکلی با او قهوه خورده ام

February 26th.

This morning I woke up with mom's phone ring! Saying Happy Birthday, Her voice is still young and so comforting! She was exactly my age then when she first had me! Her voice is kind and calm, just like she is in peace with all the world, My dad used to say, your girls haven't got your patience! ...which is true! But you know what, I'm becoming more and more like her as it goes!
Today is the youngest day of the rest of my life, my aunt said! I go to work, there is a deadline approaching us closely, So I just concentrate on designing the facade for these downtown lofts. It's just a normal day, I peek through my orkut and email accounts hiddenly to check out my birthday messages.
On my way back home I stop by at Trader Joe's, buy a bunch of gorgeous deep orange flowers together with an Orchid and of course a really good bottle of Shiraz, Drive back home, put my livening flowers in vase, open my bottle and walk with my glass of red wine in one hand and phone on the other answering birthday calls and checking out birthday messages from all across the globe....

Last year I wanted to get rid of some weight, I did. Wished to exercise regularly, I did. (last time in yoga I was on the bridge pose, I slowly opened my eyes, I and the instructor were the only people there making it!) I wanted to change my job, I did....
Next year I'm moving to somewhere else..............


PS._ "I'm like a bird, I only fly away, I don't know where my soul is, I don't know where my home is!....", my favorite song these days By Nelly Furtado.

This blog is still new and sketchy, please disregard the many technical errors. Thanks.

میگن چرا از این همه تو رو دعوت كردن كنفرانس؟ وا!...خب، برادرم خوش تیپه، خوش لباسه! این خارجیهام كه عقلشون به چشمشونه

بابا یك روز راجع بهت یك كتاب مینویسم، شاید اسمشو گذاشتم

How to be a judge?

بابا همیشه برای من یك قهرمان بود، علی تو هم كم كم داری قهرمان میشی

دیگه برای این زنده نیستم كه ساختمانهای قشنگ طراحی كنم، دیگه آدم دیگه ای شدم! شاید اصلا نویسنده بشم، شاید یك معمار باید نویسنده هم باشه

این روزها نمیخوابم، غذا نمیخورم، ولی انقدر انرژی دارم كه انگار سه تا لیوان قهوه با هم خوردم، انگار بدنم وصل شده به یك منبع انرژی دیگه

نیلوفر میگه، نسیم هر كی و میبینه كه یه كم شبیه علیه، مثلا قد بلنده و عینك زده به طرفش میدوه، یكهو وسط راه میایسته، بر میگرده. نسیم، عمه، اینا از مشكلات جامعه نخبه كشیه

فرزند خلف

یادم میاد یك شب تابستونی تو حیاط قشنگ خونه مون تو شهر كرمانشاه، من شاید چهار پنج
ساله بودم، همه توی حیاط بودیم. اگه همه نه، من و تو و مامان بودیم. مامان داشت زمین و گلها رو آب میداد، همیشه میگفت" بوی خاك تر به من حس عجیبی میده در زدن! من داشتم دوچرخه سواری میكردم. و تو رفتی درو باز كنی. یك مرد با شمای دهاتی پشت در بود، با یك صندوق انگور. گفت: این انگورها رو برای آقای فرحبخش آوردم

صندوق و گذاشت توی حیاط و رفت. یادمه كه تو رفتی از توی صندوق انگور برداری، بابا تك تك حبه های انگور را از توی مشت تو در آورد برگردوند توی صندوق! ... بابا پای تلفن میگفت، "آقا بیا این صندوقتو ببر!....آخه نداره! حقت بوده، حقت و گرفتی! انگور نداره!" مرد با چشمهای پر اشك به در خونه ما اومد، "آقای فرحبخش خیلی آقایی!" صندوق و برداشت و رفت
و حالا پدر ما بعد از چهل سال سابقه حقوقی تو این مملكت داره به نوشتن لایحه تو فكر میكنه
بچه كه بودم از بابا میپرسیدم : بابا! تو تا حالا دستور دادی كسی هم بكشن؟ میگفت، نه، هر كی بود و حبس ابد دادم و بعد از انقلاب همه ازاد شدن! میگفت، گاه گدار تو كوچه خیابون بهشون بر میخورم! به دست و پام میفتن. میگفت یه روز، تو پیاده رو بودم، یكی افتاد رو پاهام شروع كرد به گریه كردن. گفت: آقای فرحبخش من زندگیمو مدیون شمام. من همونی بودم كه هشت نفر از اعضای خونواده مو كشتم. - طرف میره سربازی برمیگرده میبینه نامزدش و عقد كردن برای برادرش. یه آن غیرتی میشه همه رو میكشه با تفنگ سربازی. ـ بعد از انقلاب اومدم بیرون. الان كامیون دارم، زن دارم، بچه دارم
بعد از عوض شدن قوانین، بابا میگفت من نمیرم دست و پا قطع كنم! چندین بار استعفا داد، استعفا شو قبول نمیكردن، میگفتن آقای فرحبخش،مثل شما نداریم! بقیه دزدن. بابا میگفت در تمام دوران قضاوتم سیگارمو با فندك وكیل روشن نكردم، و اینطور بود كه یكی از كمتر از ده قاضی ایران شد كه نشان عدالت گرفتند
بابا وكیل هم كه شد فقط پروندههایی و قبول میكرد كه حق با هاشون بود. میگفت من وكیل شر خر نیستم. یه روز یادته برادر دوست هنگامه، با مامان باباش اومدن خونه مون. پسره چك سفید روی میز گذاشت كه آقای فرحبخش، زنم بهم خیانت كرده(با پسر خاله اش تو خیابون دیده بودش) طلاقنامه شو بنویسین. بابا گفت نمینویسم، من زن حامله به دادگاه نمی برم!اگه یه بلایی سر بچه بیاد تا آخر عمر خودت و نمیبخشی. من باید این بچه به دنیا بیاد ببینم حق و حقوقش چیه، یك قلو. دو قلو، دختره، پسره. بعد از به دنیا آمدن بچه بیاید. بچه در شكم مادر مرد! یادته عروسی كه رفتیم(ازدواج بعدی) داماد دم در كه بابا رو دید چشمهاش پر اشك شد، با تعظیم گفت:‌آقای فرحبخش خیلی لطف كردین تشریف آوردین!

علی، تو نوه بزرگ حاجی ملك محمد، ملك التجار شهر كرمانشاهی. حاجی ملك محمد اولین وكیل انتخابی مردم در اولین مجلس نمایندگان مردم، مجلس مشروطه سلطنتی بود. بابا میگفت یك بار، محموله ای كه فروخته بود، پولش هنوز به دستش نرسیده بود، چهار تا زن و بچه هارو در یك شب بارانی زمستانی به باغی در اطراف شهر برده و گفته من مدیون طلبكارهام، بروند در تمام املاكم را باز گذاشتم و شبانه در آن باغ سرد چادر میزنن. طلبكارها نصفه شب میان دم در باغ اصرار كه برگردین منزل، این چهار زن و این همه بچه امشب مریض میشن. حاجی ملك محمد قبول نیمكنه تا چند روز بعد كه پول معامله اش میرسد و حساب همه را پس میدهد. حاجی ملك محمد در تمام طول نمایندگی خود در مجلس، از دریافت هر گونه حقوقی امتناع كرد و گفت:‌ چون در تمام دوره وكالت خود، نتوانستم خدمتی به مردم شهر كرمانشاه انجام دهم شرعا و حقوقا مستحق به دریافت هیچ حقوقی نیستم

علی حالا تعجب نمیكنم كه چرا تو ....

به قول مرحوم، مهدی اخوان ثالث
فلانی
زندگی شاید همین باشد

این روزها تو دفتر وقتی فكر میكنم كدوم متریال با كدوم متریال دیزاین خیلی بهتری روی نمای ساختمان داره حالت تهوع می گیرم. وقتی كارفرما زنگ میزنه و فكر میكنه اندازه پنجره اش تغییر كنه، بزرگترین مشكل زندگیش حل میشه! تو راهرو باید به همه لبخند بزنم. همه از كنارم رد میشن میگن

How is your day going?

مجبورم بگم روز خیلی خوبی دارم! این خیلی حرفه ای نیست كه بگی یك روز خیلی خیلی بد!!! می گم

I'm having a wonderful day! How about yourself?

و یك لبخند پوكری میزنم

I have to act like a professional!

میرم توی لونج میشینم، كارن منو میبینه میاد كنارم میشینه، میگه آخر هفته چی كار میكردی؟ میگم كار زیادی نتونستم بكنم. شنیدم برادرم كه ژورنالیسته رفته زندان! چپ چپ نگاهم میكنه. میگه چرا؟ میگم رفته كنفرانس! میگه نه! نمیشه كه!

(no, that's not it, it must be something)

حتما یه چیزی هست

و تا آخرش حرف نمیزنه! با خودم میگم تو چی میدونی! تنها چیزی كه میدونی اینه كه تو دنیای شماها فقط بحران میانسالی

(middle age crisis)

!هست و اینكه من باید دقایقمو صرف گوش كردن به این بكنم كه تو چطور یه روز صبح از خواب پا شدی و فكر كردی كه دیگه از دو تا بچه ات و شوهرت خسته شدی و اینكه این احساسات چقدر طبیعیه

Human being likes change!

و حالا با دوست پسرت كه از خودت ده سال كوچكتره دعوات شده چون فكر میكنه تو تخت زیاد جا اشغال میكنی و این باعث میشه تو احساس خیلی خیلی بدی داشته باشی

دیگه از ابتذال زندگی غربی هم حالم بهم میخوره

گوشی تلفنو بر میدارم. می گم، نیلوفر، حالت چطوره؟ می گه، سعی می كنم قوی باشم. هر روز صبح میرم تو اطاق جراحی. آخه این مردم به من اعتماد كردن جونشون و دادن دست من، من نمیتونم به خاطر ناراحتی خودم اشتباه كنم. و به خاطر نسیم، روحیه خودم و نگهمیدارم و اینكه علی به امید ماست

علی، میدونی بعد از شنیدن این خبر یاد چی افتادم؟ یاد چشمهات! چشمهات كه هر وقت از رفتن باهات حرف میزدن تر میشدن. می گفتی آخه، بابا، یكی باید تو این مملكت بمونه، آخه نمیشه كه همه برن

قطار

شنیدین كه میگن تاریخ مثل یك قطار میمونه؟ چند روزه كه این قطار از روی تك تك گره های عصبی نخاع من رد شده. یه وقتهایی سعی میكنی تا نادیده اش بگیری، كانال اخبار تلویزیونم را عوض میكنم، میگم این دنیا پر از خبرهای بده، من كه كاری نمی تونم بكنم. فكر میكنم بذار قطار از كنارم بگذره، بذار هر جا میخواد بره،... ولی این بار با قطار تصادف كردم. دیگه نمی تونم بگم مسیر این قطار به من چه

سه شنبه صبح، نهم ژانویه دو هزاروهفت

سركارم، سریك جلسه مهم كاری، تلفنم زنگ میزنه، مثل ماردیده ها از دفتر می پرم
بیرون. می گم، من باید این تلفنو جواب بدم
پشت خط خانمی می گه، دخترم! من شیرین عبادیم. دلم گرم میشه. مکث میكنم. باورم
نمیشه....
می گم: خانوم عبادی، آخرش چی میشه؟
می گن : اخرش هیچی! از تو هلفدونی میاریمش بیرون